در

مرا ببخش به خاطر همه ی درهایی که زدم و هیچ کدام خانه ی " تو " نبود ...

خیر

همه ی استدلال هایم هم که غلط باشد این یکی را خوب می دانم که از تو " خیر " خواسته بودم

همه ی این بلاها به سرم سرازیر شد ...

همه ی شادی هایم سوخت و تمام شد ...

و من یادم رفت که از تو " خیر "  خواسته بودم  و  " تو منزه ای از اینکه از تو خیر بخواهند و شر بدهی ... "

سکوت

هر چقدر هم که سکوت کنی و 

التماسم را پاسخی ندهی 

...

 این را خوب می دانم  !

سنگین

به حرمت آن اندک لحظه های ناب اتصال 

ما را به خودت ربط بده ...

که از اینهمه چیز بی ربط که به جانمان الصاق شده ، سنگین شده ایم.

خیلی سنگین...

خسته

ما دیگر دست ها را بالا می بریم ...

به نشانه ی تسلیم.

یا تیر بارانمان کن ؛

یا ببخش و رهاییمان ده

از این سیاه چال پر هراس و اضطراب ، خسته ایم  !

خودتان که بهتر می دانید...

به تر

به داده و نداده ات شکر ؛

که هر دو ؛ 

مرا به یاد خودت 

و نیازم به خودت می اندازد...

شکر

اهل

به تو پناه می برم از هر چه بی صبری ست

به تو که اهل "کبریاء"  و "عظمت " ای

به تو که اهل " جود " و " جبروت " ای

به تو که اهل " عفو " و " رحمت " ای

به تو که اهل " تقوی " و " مغفرت " ای ...

رضا

شق القمر هم که بکنم

ته تهش ؛ آخرین کاری که می توانم ، صبر است.

خودتان دلم را راضی کنید...

راه

پدر جان

به پسرتان " امام حسن مجتبی " گفتید به منبر برو و این را بخوان :

گفتید بگو " خدا لعنت کند گوسفندی را که از چوپان جدا شود و راه خود را گم کند ..."

و آنگاه از منبر پایین بیا.

عمری ست راه خود را گم کرده ایم 

دستمان بگیر...

یهودی

 

یهودی ٍ مسلمان نشده ، پیامبر اسلام را صادق می خواند

و نگریستن به چهره ی " علی ابن ابیطالب " را عبادت.

وای بر ما !