حیرت

هیچ نمی دانم !

در

مرا ببخش به خاطر همه ی درهایی که زدم و هیچ کدام خانه ی " تو " نبود ...

خیر

همه ی استدلال هایم هم که غلط باشد این یکی را خوب می دانم که از تو " خیر " خواسته بودم

همه ی این بلاها به سرم سرازیر شد ...

همه ی شادی هایم سوخت و تمام شد ...

و من یادم رفت که از تو " خیر "  خواسته بودم  و  " تو منزه ای از اینکه از تو خیر بخواهند و شر بدهی ... "

سکوت

هر چقدر هم که سکوت کنی و 

التماسم را پاسخی ندهی 

...

 این را خوب می دانم  !

سنگین

به حرمت آن اندک لحظه های ناب اتصال 

ما را به خودت ربط بده ...

که از اینهمه چیز بی ربط که به جانمان الصاق شده ، سنگین شده ایم.

خیلی سنگین...

خسته

ما دیگر دست ها را بالا می بریم ...

به نشانه ی تسلیم.

یا تیر بارانمان کن ؛

یا ببخش و رهاییمان ده

از این سیاه چال پر هراس و اضطراب ، خسته ایم  !

خودتان که بهتر می دانید...