به تر

به داده و نداده ات شکر ؛

که هر دو ؛ 

مرا به یاد خودت 

و نیازم به خودت می اندازد...

شکر

اهل

به تو پناه می برم از هر چه بی صبری ست

به تو که اهل "کبریاء"  و "عظمت " ای

به تو که اهل " جود " و " جبروت " ای

به تو که اهل " عفو " و " رحمت " ای

به تو که اهل " تقوی " و " مغفرت " ای ...

رضا

شق القمر هم که بکنم

ته تهش ؛ آخرین کاری که می توانم ، صبر است.

خودتان دلم را راضی کنید...

راه

پدر جان

به پسرتان " امام حسن مجتبی " گفتید به منبر برو و این را بخوان :

گفتید بگو " خدا لعنت کند گوسفندی را که از چوپان جدا شود و راه خود را گم کند ..."

و آنگاه از منبر پایین بیا.

عمری ست راه خود را گم کرده ایم 

دستمان بگیر...

یهودی

 

یهودی ٍ مسلمان نشده ، پیامبر اسلام را صادق می خواند

و نگریستن به چهره ی " علی ابن ابیطالب " را عبادت.

وای بر ما !

شکسته

دل ٍ شکسته چند میخری رفیق؟

زندان

 

«از زندان، موی پالیده و جامه‌ی شوخگن و عالمی اندوه و خجلت توان آورد. مرا بشوی و خلعت فرست و مپرس.»

 

پناه

به تو پناه می برم

از خودم !

 

گریز

 

ای در دلم نشسته ،

از تو کجا بگریزم ؟!

 

بی تاب

این مزه ی عشق چشیده را دریابید

که بی تاب دلش ؛ به هیچ چیزی جز عشق ، تاب نمی شود که نمی شود ...